(www.vknews.in) : ಒಂದು ಕೆಜಿ ಅಕ್ಕಿ ಬೆಲೆ ಸುಮಾರು ೭೦೦ ರೂಗಳು. ತರಕಾರಿ ಬೆಲೆ ಸಹ ಗಗನಕ್ಕೇರಿದೆ. ಸರ್ಕಾರಿ ಮತ್ತು ಸರ್ಕಾರೇತರರ ಕಚೇರಿಗಳು ಕಾರ್ಯನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತಿಲ್ಲ. ಶಾಲಾಕಾಲೇಜುಗಳು ನಡೆಯುತ್ತಿಲ್ಲ. ಅನ್ನ ಮತ್ತು ಪೆಟ್ರೋಲ್ ಗಾಗಿ ಬೀದಿ ಕಾಳಗಗಳು ನಡೆಯುತ್ತಿವೆ. ಸರ್ಕಾರ ಉರುಳಿ ಹೋಯಿತು. ಹೊಸ ಪ್ರಧಾನಿಯನ್ನು ಆರಿಸಲಾಯಿತು. ಅಂತರರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಸಾಲದ ಹೊರೆಯಲ್ಲಿ ಶ್ರೀಲಂಕಾದ ಸಮಾಧಿಯಾಗುತ್ತಿರುವುದರಲ್ಲಿ ಯಾವ ಸಂದೇಹವೂ ಇಲ್ಲ. ಶ್ರೀಲಂಕಾದಂತಹ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಉಧ್ಭವ ಆಗುವುದಿಲ್ಲ. ಅಕಸ್ಮಾತ್ ಹಾಗೆಯೇ ಆಗಿ ಹೋದರೆ ಏನು ಗತಿ ..!

ಶ್ರೀಲಂಕಾದ  ಜನಸಂಖ್ಯೆ ಕೇವಲ ೨ ಕೋಟಿ. ಆದರೆ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ೧೩೫ ಕೋಟಿ ಜನರು ಜೀವನ ಸಾಗಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಯಾವ ರೀತಿಯ ಸಮಸ್ಯೆಗಳು ಉಧ್ಭವಿಸಬಹುದು ಎಂದು ಊಹಿಸಲೂ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಒಂದು ಪ್ಯಾಕೇಟು ಅನ್ನಕ್ಕಾಗಿ ಯಾವ ರೀತಿಯ ಪರದಾಟಗಳು ನಡೆದವು ಎಂಬುವುದನ್ನು ನಾವು ಕರೋನ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಕಂಡಿದ್ದೇವೆ. ಆಸ್ಪತ್ರೆಗಳು ಮಾಡಿದ ಹಗಲು ದರೋಡೆಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಗೊತ್ತು. ಕರೋನ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಜನರು ತಮ್ಮ ಅನಿವಾರ್ಯ ಅವಶ್ಯಕತೆಗಳಿಗೆ ಮಾಡಿದ ಸಾಲವನ್ನು ಇನ್ನೂ ಭರಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ.

ಕರೋನ, ಪ್ರಕೃತಿವಿಕೋಪಗಳು, ರಷ್ಯಾ-ಯುಕ್ರೇನ್ ಯುದ್ಧ ಮತ್ತು ಶ್ರೀಲಂಕಾದ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ – ಎಲ್ಲವೂ ೪-೫ ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ಪ್ರಪಂಚದ ಆರ್ಥಿಕತೆಯನ್ನು ಅಲುಗಾಡಿಸಿಬಿಟ್ಟಿವೆ. ಮುಂದಿನ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಚೈನಾ-ತೈವಾನ್, ಉತ್ತರ ಮತ್ತು ದಕ್ಷಿಣ ಕೊರಿಯಾ, ಭಾರತ-ಪಾಕಿಸ್ತಾನ ಅಥವಾ ಇರಾನ್ ದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಯುದ್ಧ ಪ್ರಾರಂಭವಾದರೆ ಪ್ರಪಂಚದ ಸ್ಥಿತಿ ಏನಾಗಬಹುದು…! ಎತ್ತ ನೋಡಿದರೂ ಹಾಹಾಕಾರ ಕಾಣಬಹುದು. ಇಂತಹ ಪರಿಸ್ಥಿಗಳನ್ನು ಗಮನದಲ್ಲಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಬದುಕಲು ಬೇಕಾದ ಪರ್ಯಾಯ ಮಾರ್ಗಗಳನ್ನು ಸಿದ್ಧಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ.

ನೋಟ್ ಬಂದಿ ದಿನಗಳನ್ನು ಸ್ವಲ್ಪ ನೆನಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಿ. ನಮ್ಮ ದುಡ್ಡು ನಮ್ಮ ಕೈಗಳಿಗೆ ಸಿಗಲಿಲ್ಲ. ಸರ್ಕಾರ ಏನು ಆದೇಶ ಹೊರಡಿಸುತ್ತದೋ ಅದರಂತೆಯೇ ಎಲ್ಲ ಬ್ಯಾಂಕುಗಳು ಕಾರ್ಯ ನಿರ್ವಹಿಸುವುದು. ಮುಂದಿನ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಸಂಪೂರ್ಣ ಹಣ ಮತ್ತು ಚಿನ್ನವನ್ನು ಬ್ಯಾಕುಗಳಲ್ಲಿ ಇಟ್ಟರೆ ಏನಾಗಬಹುದು…? ಇಡಬೇಕೇ ಇಡಬಾರದೇ ಎಂಬುವುದು ನಿಮ್ಮ ತರ್ಕಕ್ಕೆ ಬಿಟ್ಟಿದ್ದು. ಕರೋನ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಕೋಟ್ಯಾಂತರ ಜನರು ಕೆಲಸಗಳನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡರು. ಎಷ್ಟೋ ಜನರು ಹಳ್ಳಿಗಳಿಗೆ ಪಲಾಯನಗೊಂಡರು. ಮೂರು ವರ್ಷಗಳು ಕಳೆದರೂ ಕೆಲವರು ಮರಳಿ ಪಟ್ಟಣಗಳಿಗೆ ಬರುವ ಮನಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲೇ ಇಲ್ಲ. ಇಲ್ಲೇ ಹೊಲ-ಗದ್ದೆ ನೋಡಿಕೊಂಡರೆ ಸಾಕು, ಗುಲಾಮಗಿರಿಯ ಸಹವಾಸವೇ ಬೇಡ ಎನ್ನುವವರೂ ಇದ್ದಾರೆ.

ನಿಜ ಹೇಳುವುದಾದರೆ ಒಳ್ಳೆಯ  ನಿರ್ಧಾರ. ಕೆಲಸ ಕಳೆದುಕೊಂಡರೆ ನಮ್ಮ ಬಳಿ ಪ್ಲಾನ್ ಬಿ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಈಗ ಸ್ವಲ್ಪ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಪ್ಲಾನ್ ಬಿ ಬಗ್ಗೆ ಜನರು ಯೋಚಿಸಲು ಆರಂಭಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಪ್ಲಾನ್ ಬಿ ಯ ಸಿದ್ಧತೆಗಳು ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವುದರಲ್ಲಿ ತಪ್ಪೇನಿಲ್ಲ. ಆಪತ್ತು ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಬುದ್ಧಿ ಮಂಕಾಗಿ ಹೋಗುತ್ತದೆ. ಮೊದಲೇ ಸಿದ್ಧತೆಗಳನ್ನು ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದರೆ ತೊಂದರೆಗಳಿಗೆ ಒಳಗಾಗಲ್ಲ. ಕೆಲಸ, ಮನೆ-ಮಠ – ಎಲ್ಲಾ ಹೋದರೂ ಚಿಂತೆಯಿಲ್ಲ, ಬದುಕಿಕೊಳ್ಳಬಹುದು. ಆದರೆ ಹೊಟ್ಟೆ ಮಾತ್ರ ಕೇಳಲ್ಲ. ಅನ್ನ ಬೇಕು ಎನ್ನುತ್ತದೆ. ದಂಗೆಗಳಲ್ಲಿ, ಕೋಮುಗಲಭೆಗಳಲ್ಲಿ. ಯುದ್ಧಗಳಲ್ಲಿ, ಪ್ರಕೃತಿವಿಕೋಪಗಳಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲರೂ ಸಾವು ಬದುಕಿನ ಹೋರಾಟದಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿರುತ್ತಾರೆ.

ಲೂಟಿಕೋರರು ಮತ್ತು ಕಳ್ಳರು ಹೆಚ್ಚಾಗುತ್ತಾರೆ. ಹೆಂಗಸರ ಮತ್ತು ಮಕ್ಕಳ ಸುರಕ್ಷತೆ ಕಷ್ಟಕರವಾಗಬಹುದು. ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಅನ್ನದ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಮಾಡಲೇ ಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ೭೦೦ ರೂಗಳನ್ನು ಕೊಟ್ಟು ನಾವು ಒಂದು ಕೆಜಿ ಅಕ್ಕಿಯನ್ನು ಕೊಂಡುಕೊಳ್ಳಲು  ಸಾಧ್ಯವೇ ? ಸತತ ೫-೬ ವರ್ಷಗಳು ಇದೆ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಇದ್ದರೆ ಏನು ಮಾಡುವುದು? ಇವೆಲ್ಲಾ ಸುಳ್ಳು ಕಲ್ಪನೆಗಳು , ಅಂಥದ್ದೇನೂ ಆಗುವುದಿಲ್ಲ. ಅಕಸ್ಮಾತ್ ಆಗಿ ಹೋದರೆ ….! ಏನು ಮಾಡುವುದು…?

೧. ಎರಡು ಮೂರು ವರ್ಷಕ್ಕೆ ಆಗುವಷ್ಟು ಅಕ್ಕಿ, ರಾಗಿ, ಗೋದಿ, ದವಸಧಾನ್ಯ ಇತ್ಯಾದಿಗಳನ್ನು ಮನೆಗಳಲ್ಲಿ ಜೋಪಾನವಾಗಿ, ಔಷಧಿ ಹಾಕಿ ಹಾಳಾಗದ ಹಾಗೆ ಸಂಗ್ರಹಿಸಿ ಇಡಬೇಕು.

೨. ಪೆಟ್ರೋಲ್ ಸಿಗಲಿಲ್ಲ ಎಂದಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳಿ, ಆಗ ಎತ್ತಿನಬಂಡಿ, ಸೈಕಲ್ಲುಗಳ ಸವಾರಿಯೇ ಗತಿ. ಕತ್ತೆ ಕುದುರೆಗಳು ಪುನಃ ಬಳಕೆಗೆ ಬರಬಹುದು. ಅದರ ಲಾಲನೆ ಪಾಲನೆಗೆ ಬೇಕಾದ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ.

೩. ಸಾವಿರ ರೂಗಳನ್ನು ಕೊಟ್ಟರೆ ಒಂದು ವರ್ಷಕ್ಕೆ ಆಗುವಷ್ಟು ಸಾಮಾನ್ಯ ಔಷಧಿಗಳು ಸಿಗುತ್ತವೆ. ಅದರ ಒಂದು ಪೆಟ್ಟಿಗೆ ಮಾಡಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳಬೇಕು.

೪. ಅಡುಗೆ ಅನಿಲ, ಮಿಕ್ಸಿ, ಗ್ರೇನ್ದರ್, ವಿದ್ಯುತ್ಛಕ್ತಿ ಇತ್ಯಾದಿಗಳು ಇಲ್ಲ ಎಂದಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳಿ, ಅದಕ್ಕೆ ಪರ್ಯಾಯವಾಗಿ ಏನು ವ್ಯವಸ್ಥೆಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು, ಹಳೆ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಏನು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರು ಎಂದು ಯೋಚಿಸಿದರೆ ಉಪಾಯಗಳು ಹೊಳೆಯುತ್ತವೆ.

೫. ಪಟ್ಟಣಗಳನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ದೂರ ಹೋಗಿ ಸಂಸಾರಗಳನ್ನು ಕಟ್ಟಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಹೊಲ, ಗದ್ದೆ, ತೋಟಗಳು ಇದ್ದವರು ಒಂದು ಸೂರಿನ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡು, ಬೆಳೆ ಬೆಳೆದುಕೊಂಡು ಬದುಕು ಕಟ್ಟಿಕೊಳ್ಳಬಹುದು. ೫-೬ ವರ್ಷಗಳ ನಂತರ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಸಾಮಾನ್ಯವಾದರೆ ಪುನಃ ಪಟ್ಟಣಗಳಿಗೆ ಮರಳಿ ಬರಬಹುದು. ನಿಸ್ಸಹಾಯಕ ಜನರ ಗತಿ ಏನು? ಮನುಷ್ಯತ್ವ ಇರುವವರು ಸಹಾಯ ಮಾಡದೇ ಇರಲಾರರು. ಆದರೆ ನಂಬುವುದು ಹೇಗೆ ? ಕರೋನ ಕಾಲ ಎಲ್ಲಾ ಸಂಬಂಧಗಳನ್ನು ಎಳೆಎಳೆಯಾಗಿ ಬಿಚ್ಚಿ ತೋರಿಸಿದೆ.

೬.ಉಳಿದಿದ್ದು ಕಾಲ ಕಲಿಸಿ ಬಿಡುತ್ತದೆ.

ಇದೆಲ್ಲಾ ಭ್ರಮೆ. ಸತ್ಯವಾಗದೆ ಇದ್ದರೆ ಸಾಕು. ಆದರೆ ದೇವರ ಆಟ ಬಲ್ಲವರಾರು. …!

– ಜಬೀವುಲ್ಲಾ ಖಾನ್

(www.vknews.in): ನನ್ನ ಮಕ್ಕಳು ನಮ್ಮನ್ನು ಗೌರವಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಅವರ ದೃಷ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ನಾವು ಲೆಕ್ಕಕ್ಕೇ ಇಲ್ಲ. ನಮ್ಮ ಭಾವನೆಗಳಿಗೆ ಬೆಲೆಯೇ ಕೊಡಲ್ಲ. ನಾವು ಬೇಡವಾದ ಔಟ್ ಡೇಟೆಡ್ ವಸ್ತುಗಳಾಗಿ ಹೋಗಿದ್ದೇವೆ – ಈ ರೀತಿಯ ಅನೇಕ ಮಾತುಗಳು ಹಿರಿಯರು ಹಿರಿಯರ ಗುಂಪುಗಳಲ್ಲಿ, ತನ್ನ ಸ್ನೇಹಿತರೊಂದಿಗೆ, ಆಪ್ತರೊಂದಿಗೆ, ಅಪರಿಚಿತರೊಂದಿಗೆ ಮಾತನಾಡುವುದನ್ನು ನಿಮ್ಮ ಗಮನಕ್ಕೆ ಬಂದಿರಬಹುದು. ಮನೆಯ ಹಿರಿಯರ ಅಸಹಾಯಕತೆಯ, ನೊಂದ ಮನುಸ್ಸುಗಳ ಮಾತುಗಳು ಸತ್ಯವೂ ಆಗಿರಬಹುದು.

ಮಕ್ಕಳು ಕಾಲ ಕಳೆದಂತೆ ಪೋಷಕರಿಂದ ಏಕೆ ದೂರವಾಗುತ್ತಾ ಹೋಗುತ್ತಾರೆ? ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ವಯಸ್ಸಿನ ಅಂತರ, ಭಾವನೆಗಳ ಅಂತರ, ಅನುಭವಗಳ ಅಂತರ, ವಿದ್ಯಾಭ್ಯಾಸದ ಅಂತರ, ಸಂಸ್ಕೃತಿಯ ಅಂತರ ಇತ್ಯಾದಿ. ಕೇವಲ ೨೦ ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದಿದ್ದ ಬದುಕು ಈಗಿಲ್ಲ. ಜೀವನಶೈಲಿಯ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಹೆಜ್ಜೆಯಲ್ಲೂ ಬದಲಾವಣೆಗಳು ಬಂದಿವೆ. ಆ ಬದಲಾವಣೆಗಳ ಪ್ರಭಾವ ಯುವಪೀಳಿಗೆಯ ಮೇಲೆ ಆಗದೆ ಇರಲು ಸಾಧ್ಯವೆ? ಎಲ್ಲರೂ ತಮ್ಮ ಜೀವನದ ಜಂಜಾಟದಲ್ಲಿ ತೇಲಾಡುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ತಾವೇ ಸೃಷ್ಟಿಸಿಕೊಂಡಿರುವ ಜೀವನದ ಕೋಟೆಯಲ್ಲಿ ಸಿಲುಕಿ, ಅದಕ್ಕೆ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ಎಂಬ ಹೆಸರು ಕೊಟ್ಟು, ಸಂಬಂಧಗಳನ್ನು, ಮೌಲ್ಯಗಳನ್ನು ಗಾಳಿಗೆ ತೂರಿ, ತನ್ನ ಜೀವನದ ಗುರಿ ಸಾಧಿಸಲು ಶ್ರಮ ಪಡುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಹಿರಿಯರ ಗೋಳು ಒಂದು ರೀತಿಯಾದರೆ, ಕಿರಿಯರ ಟೀಕೆಗಳು ಮತ್ತೊಂದು ರೀತಿ – ಸಂಬಂಧಗಳನ್ನು ನಿಭಾಯಿಸಿಕೊಂಡು ಕುಳಿತರೆ, ಹಣ ಬರಲ್ಲ. ಹಣ ಇಲ್ಲದೆ ಹೆಣವೂ ಏಳಲ್ಲ. ಸುಸಂಸ್ಕೃತಿಯಿಂದ ಹೊಟ್ಟೆ ತುಂಬಲ್ಲ ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ. ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರ ಆಚಾರವಿಚಾರಗಳು ಬೇರೆ, ಜೀವನವನ್ನು ನೋಡುವ ದೃಷ್ಟಿಕೋನಗಳು ಬೇರೆ.

ನೆಂಟರಸ್ಥರಿಂದ ದೂರ, ಸ್ನೇಹಿತರಿಂದ ದೂರ, ಊರುಗಳಿಂದ ದೂರ, ಅವಿಭಕ್ತ ಕುಟುಂಬಗಳಿಂದ ದೂರವಾಗಿ, ವಿಭಕ್ತ ಕುಟುಂಬಗಳಲ್ಲಿ ಬದುಕಲು ಇಷ್ಟಪಡುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ ನನಗೆ ಬೇರೆಯವರ ಪ್ರೀತಿ ಸಿಗುತ್ತಿಲ್ಲ, ನನ್ನ ಕಷ್ಟಕಾಲದಲ್ಲಿ ಯಾರು ಕೇಳಲಿಲ್ಲ, ನನ್ನನ್ನು ಕಂಡರೆ ಅಸೂಯೆ ಪಡುತ್ತಾರೆ – ಈ ರೀತಿಯ ಅನೇಕ ಟೀಕೆಗಳನ್ನು ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ನಾವು ಬೇರೆಯವರಿಗೆ ಮನಸಾರೆ ಗೌರವ ಕೊಟ್ಟರೆ ತಾನೆ ನಮಗೆ ಗೌರವ ಸಿಗುವುದು. ಆದರೆ ನಮಗೆ ನಮ್ಮ ಬೆನ್ನು ಕಾಣುವುದೇ ಇಲ್ಲ. ಬೆಳಗಿನಿಂದ ಸಾಯಂಕಾಲದವರೆಗೆ ಎಷ್ಟು ಸ್ನೇಹಿತರ, ಸಂಬಂಧಿಕರ ಕಷ್ಟಸುಖಗಳಲ್ಲಿ ಭಾಗಿಯಾಗಿದ್ದೀರಿ ? ಕೊನೆಪಕ್ಷ ನೋವುನಲಿವುಗಳನ್ನು ಫೋನಿನಲ್ಲಿ ಎಷ್ಟು ಸಲ ವಿಚಾರಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದೀರಿ. ಮಾತನಾಡಿದರೆ ಎಲ್ಲಿ ಸಹಾಯ ಕೇಳಿಬಿಡುತ್ತಾರೋ, ಹಣ ಕೇಳಿಬಿಟ್ಟರೆ ಏನು ಮಾಡುವುದು – ಈ ರೀತಿಯ ಏನೇನೋ ಕಲ್ಪನೆಗಳನ್ನು ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಎಲ್ಲರಿಂದ ದೂರ ಸರಿಯುತ್ತಾ ಹೋದರೆ, ಬೇರೆಯವರು ಸಹ ನಿಮ್ಮನ್ನು ಲೆಕ್ಕಕ್ಕೆ ಇಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುವುದಿಲ್ಲ. ಸಂಬಂಧಗಳಲ್ಲಿ ಬಿರುಕು ಹೆಚ್ಚಾಗುತ್ತಾ ಹೋಗುತ್ತದೆ. ಯುವ ಪೀಳಿಗೆಗೆ ದೂಷಿಸಿದರೆ ಏನು ಬರುತ್ತದೆ. ನಾವು ನಡೆದ ದಾರಿಯೇ ಅವರು ಸಹ ತುಳಿಯುವುದು. ಪೋಷಕರೇ ಮಕ್ಕಳ ಮೊದಲ ಗುರು.

ಮಕ್ಕಳು ತಂದೆತಾಯಿಯರನ್ನು ಗೌರವಿಸಬೇಕಾದರೆ ತಂದೆ ಅಥವಾ ತಾಯಿಯಾದವರು ಮಕ್ಕಳ ಮುಂದೆ ಸಭ್ಯತೆಯಿಂದ ನಡೆದುಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ಮಕ್ಕಳ ಮುಂದೆ ಗಂಡ ಹೆಂಡತಿಗೆ, ಹೆಂಡತಿ ಗಂಡನಿಗೆ ಗೌರವ ಕೊಡಬೇಕು. ಮಕ್ಕಳ ಸುಪ್ತ ಮನುಸ್ಸುಗಳ ಮೇಲೆ ಮನೆಯ ವಾತಾವರಣ ಬಹಳ ಆಳವಾದ ಪ್ರಭಾವ ಬೀರುತ್ತದೆ. ಅವರ ಮುಂದಿನ ಜೀವನಕ್ಕೆ ಬುನಾದಿಯಾಗುವುದುಂಟು.

ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ನಾವು ಬೇರೆಯವರ ಬಗ್ಗೆ ಏನು ಊಹಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವೋ, ಅದೇ ರೀತಿ ಬೇರೆಯವರು ಸಹ ನಮ್ಮ ಬೆಗ್ಗೆ ಕಲ್ಪನೆಗಳನ್ನು ಕಟ್ಟಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ನಾವು ಸಮಾಜಕ್ಕೆ ಏನು ಕೊಡುತ್ತೀವೋ ಅದೇ ನಮಗೂ ಸಿಗುವುದು. ನಾವು ಪಾರದರ್ಶಕರಲ್ಲ. ಒಳಗೊಂದು ಮನಸ್ಸು, ಹೊರಗೆ ತೋರಿಸುವ ಮುಖವಾಡವೇ ಬೇರೆ. ನಾವೇ ಸರಿಯಿಲ್ಲ ಎಂದ ಮೇಲೆ ಯಾವ ಆಶ್ರಮಕ್ಕೆ ಹೋದರೂ, ಯಾವ ಯೋಗ ಮಾಡಿದರೂ ಶಾಂತಿ ಸಿಗುವುದಿಲ್ಲ.

ನಾವು ಮಾಡಬೇಕಾಗಿರುವ ಮೊದಲ ಕೆಲಸ – ಆತ್ಮವಿಮರ್ಶೆ. ತಮ್ಮ ತಪ್ಪುಗಳನ್ನು ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳುವ ಮನಸ್ಸು. ಮುಕ್ತವಾಗಿ ಚರ್ಚಿಸಿ ಕ್ಷಮಿಸುವ ಗುಣ. ಮನಸಿನ ಸ್ಮಶಾನದಲ್ಲಿ ರಹಸ್ಯಗಳನ್ನು, ದ್ವೇಷಗಳನ್ನು, ಅಸೂಯೆಗಳನ್ನು, ಪಾಪಗಳನ್ನು ಹೂತು ಹಾಕಿ, ಪುನಃ ಕೆದಕದೆ, ಎಲ್ಲವನ್ನು ಮರೆತು ಹೋಗುವ ದೊಡ್ಡ ಮನಸ್ಸು. ಹೇಳುವುದು ಸುಲಭ. ಕಾರ್ಯರೂಪಕ್ಕೆ ತರುವುದು ಕಷ್ಟ. ಆದರೆ ಆರದ ಗಾಯಗಳನ್ನು ಪ್ರತಿದಿನ ಹಸಿ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಬದುಕುವುದು ಇನ್ನೂ ಕಷ್ಟ.

– ಜಬೀವುಲ್ಲಾ ಖಾನ್

(www.vknews.in) : ಶಾಲೆ ಮತ್ತು ಆಸ್ಪತ್ರೆ ಮನುಷ್ಯನ ಜೀವನದ ಅವಿಭಾಜ್ಯ ಅಂಗ. ಅಕ್ಷರಸ್ಥರಾಗಲಿ ಅಥವಾ ಅನಕ್ಷರಸ್ಥರಾಗಲಿ ಆಸ್ಪತ್ರೆಯ ಮುಖ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಒಮ್ಮೆಯಾದರೂ ನೋಡಿರುತ್ತಾರೆ. ಖಾಯಿಲೆ ವಿದ್ಯಾರ್ಹತೆ ಅಥವಾ ಅಸ್ತಿ ಅಂತಸ್ತು ನೋಡಿ ಬರುತ್ತದೆಯೇ ? ಇಲ್ಲ. ಹಳ್ಳಿಯವರಾಗಲಿ ಅಥವಾ ಪಟ್ಟಣದವರಾಗಲಿ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಸಮಸ್ಯೆಗಳು ಬರುವುದು ಸಹಜ. ಆದರೆ ಆ ಸಮಸ್ಯೆಗಳ ಪರಿಣಾಮ ಅತಿಯಾಗಿ ಪೀಡಿಸುವುದು ಬಡವರ್ಗದವರಿಗೆ. ಉದಾಹರೆಣೆಗೆ ಶಾಲೆ. ಹಳ್ಳಿಗಳಲ್ಲಿ ಶಾಲೆಗಳು ಹೇಗಿರುತ್ತವೆ ? ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಗೊತ್ತಿರುವ ವಿಷಯವೆ. ಕೆಲವು ಮಕ್ಕಳು ಶಾಲೆಗೆ ಹೋಗಲು  ಮೈಲುಗಟ್ಟಲೆ ನಡೆಯ ಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಮಳೆಗಾಲದಲ್ಲಿ ಬಹಳ ಸಮಸ್ಯೆಗಳನ್ನು ಎದುರಿಸಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ.

ತಂದೆತಾಯಿಯ ಭಯದಿಂದಲೋ, ಓದಬೇಕು ಎಂಬ ಆಸೆಯಿಂದಲೋ ಅಥವಾ ಮಧ್ಯಾಹ್ನದ ಊಟ ಸಿಗುತ್ತದೆ ಎಂಬ ಕಾರಣದಿಂದಲೋ ಮಕ್ಕಳು ಶಾಲೆಗಳಿಗೆ ಹೋಗುತ್ತಾರೆ. ಶಾಲೆಗೆ ಬರುವ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಉತ್ತಮ ಶಿಕ್ಷಣ ಸಿಗುತ್ತಿದೆಯೇ ? ಶಿಕ್ಷಣ ಇರಲಿ ಕೆಲವು ಕಡೆ ಕುಳಿತುಕೊಳ್ಳಲು ಸಹ ಸರಿಯಾದ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಇಲ್ಲ. ನಾನು ಓದಿದ ಶಾಲೆ ೪೦ ವರ್ಷಗಳ ನಂತರವೂ ಅದೇ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿದೆ. ಅದೇ ಹಳೇ ಕಟ್ಟಡ. ಯಾವ ರೀತಿಯ ಬದಲಾವಣೆಯೂ ಆಗಿಲ್ಲ. ಇದರರ್ಥ ಒಂದು ಗಾದೆ ಮಾತಿನಲ್ಲಿ ಹೇಳುವುದಾದರೆ “ಬಡವ ನೀ ಮಡಗಿದಹಾಗಿರು”. ದೇಶಪ್ರೇಮಿಗಳಲ್ಲಿ ದೇಶ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಆಗಬೇಕು ಎಂಬ ಆಸೆ, ಆದರೆ ದೇಶ ಅಭಿವೃದ್ಧಿಗಾಗಿ ಬೇಕಾದ ಮೂಲ ಸೌಕರ್ಯಗಳೇ ಇಲ್ಲ. ಪ್ರಶ್ನೆ ಕೇಳಿದರೆ, ಅಬ್ದುಲ್ ಕಲಾಂ ಹಳ್ಳಿಯಲ್ಲಿ ಓದಿ ಮಿಸೈಲ್ ಮಾಡಲಿಲ್ಲವೇ ..! ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ. ೧೩೫ ಕೋಟಿ ಜನ ಎಲ್ಲರೂ ಅಬ್ದುಲ್ ಕಲಾಂ ಆಗಲು ಸಾಧ್ಯವೇ ?

ಇಂದಿನ ಹಳ್ಳಿಯ ಶಾಲೆಗಳ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ತಿಳಿದು ಅವುಗಳ ಅಭಿವೃದ್ಧಿಗೆ ಬೇಕಾದ ಸವಲತ್ತುಗಳನ್ನು ಹೇಗೆ ಕಲ್ಪಿಸಬೇಕು ಎಂಬ ಚಿಂತನೆ ಮಾಡುವವರು ಹೆಚ್ಚಿನ ಸಂಖ್ಯೆಯಲ್ಲಿ ಇಲ್ಲ. ಒಂದು ಬಾಟಲಿ ಎಣ್ಣೆ, ಐನೂರು ರೂಗಳ ನೋಟು ಪಡೆದು, ಓಟು ಹಾಕುವುದು, ಅಷ್ಟೇ ಕೆಲಸ. ಯಾವುದರ ಬಗ್ಗೆಯೂ ಪ್ರಶ್ನೆ ಮಾಡಬಾರದು. ಪ್ರಶ್ನೆ ಮಾಡಿದರೆ ದೇಶದ್ರೋಹಿ. ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಶಾಲೆಗಳ ಕಡೆಗೆ ಸೆಳೆಯಲು ಯಾವುದೇ ದೃಢ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳಿಲ್ಲ. ಇದ್ದರೂ ಕಾರ್ಯರೂಪಕ್ಕೆ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಬರುತ್ತಿಲ್ಲ. ದೇಶಕ್ಕೆ ಗೋಲ್ಡ್ ಮೆಡಲ್ ತರಬೇಕು, ದೇಶದ ಕೀರ್ತಿ ಹೆಚ್ಚಿಸಬೇಕು. ಆದರೆ ಆಟದ ಮೈದಾನ, ವಿವಿಧ ಸ್ಪರ್ಧೆಗಳಿಗೆ ಬೇಕಾದ ಸವಲತ್ತುಗಳನ್ನು ಮಾತ್ರ ಹಳ್ಳಿಯ ಶಾಲೆಗಳು ಕೇಳಬಾರದು. ಎಲ್ಲಾ ಮಕ್ಕಳು ಶಿಸ್ತಿನ ಸಿಪಾಯಿಗಳಾಗಿ ಹೋಗಬೇಕು.

ಆದರೆ ಅವರಿಗೆ ಶಿಸ್ತನ್ನು ಕಲಿಸುವ ಮನಸ್ಸುಗಳಿಲ್ಲ. ಮಾದಕ ವ್ಯಸನಗಳಿಗೆ ಮಕ್ಕಳು ಬಲಿಯಾಗಲು ಕಾರಣಗಳೇನು ? ಗಿಡವಾಗಿ ಬಗ್ಗದ್ದು ಮರವಾಗಿ ಬಗ್ಗಲು ಸಾಧ್ಯವೇ. ಪ್ರತಿ ಸಮಸ್ಯೆಗೂ ಪರಿಹಾರ ಉಂಟು. ಪೋಷಕರಲ್ಲಿ, ಶಿಕ್ಷಕರಲ್ಲಿ, ಸಾಮಾಜಿಕ ಕಾರ್ಯಕರ್ತರಲ್ಲಿ, ರಾಜಕೀಯವ್ಯಕ್ತಿಗಳಲ್ಲಿ, ಸರ್ಕಾರಿ ಕರ್ಮಚಾರಿಗಳಲ್ಲಿ ಜಾಗೃತಿ ಮೂಡಬೇಕಾಗಿದೆ. ಬದಲಾವಣೆ ತರುವ ಛಲ ಹುಟ್ಟಬೇಕಾಗಿದೆ.

ಆಸ್ಪತ್ರೆಗಳಿಗೆ ಬೆಂಗಳೂರು ಕೇಂದ್ರ ಬಿಂದು. ಬೆರಳೆಣಿಕೆಯಷ್ಟು ಸರ್ಕಾರಿ ಆಸ್ಪತ್ರೆಗಳು. ಮಾನಸಿಕ ಖಾಯಿಲೆಗಳಿಗೆ ನಿಮ್ಹಾನ್ಸ್ ಒಂದೇ ಆಶಾ ಕಿರಣ. ಶಾಸಗಿ ಆಸ್ಪತ್ರೆಗಳು ಎಲುಬೆಗಳಂತೆ ಬೆಳೆಯುತ್ತಿವೆ. ಶಾಲಾಕಾಲೇಜುಗಳು ಮತ್ತು ಆಸ್ಪತ್ರೆಗಳು ಅತಿದೊಡ್ಡ ವ್ಯಾಪಾರೀ ಮರುಕಟ್ಟೆಗಳಾಗಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತಿವೆ. ವೈದ್ಯದೇವೋಭವ ಎಂಬ ಬಿರುದು ಎಲ್ಲಾ ವೈದ್ಯರುಗಳಿಗೆ ಕೊಡಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಏಕೆಂದರೆ ಎಲ್ಲವೂ ವ್ಯಾಪಾರೀಕರಣವಾಗಿಹೋಗಿದೆ. ವ್ಯಾಪಾರ ಮಾಡಲಿ. ಪ್ಯಾಪಾರದಲ್ಲಿ ದುಡ್ಡು ಹಾಕಿದ್ದಾರೆ, ಸಂಪಾದನೆ ಮಾಡಲಿ. ವ್ಯಾಪಾರದಲ್ಲಿ ಮೋಸದ ಪ್ರಮಾಣ ಕಡಿಮೆಯಾದರೆ ಸಾಕು. ಔಷಧಿಗಳಲ್ಲಿ ಕಮಿಷನ್, ಅನಾವಶ್ಯಕ ಲ್ಯಾಬ್ ಟೆಸ್ಟುಗಳಲ್ಲಿ ಕಮಿಷನ್, ಸರ್ಜರಿಗಳಲ್ಲಿ ಕಮಿಷನ್, ಇಂಪ್ಲಾಂಟುಗಳಲ್ಲಿ ಕಮಿಷನ್, ಬ್ಲಡ್ ಬ್ಯಾಂಕುಗಳಲ್ಲಿ ಕಮಿಷನ್, ವೈದ್ಯರ ರೆಫೆರಲ್ಲುಗಳಲ್ಲಿ ಕಮಿಷನ್ – ಈ ರೀತಿ ಅನೇಕ ರೀತಿಗಳಲ್ಲಿ ಹಣ ಲೂಟಿ ಮಾಡುವ ಚಾಳಿ ಯಾರನ್ನು ಶ್ರೀಮಂತರನ್ನಾಗಿ ಮಾಡುತ್ತಿದೆ.? ಆಸ್ಪತ್ರೆಗೆ ಹೋಗುವವರೆಲ್ಲ ಶ್ರೀಮಂತರೇ ? ಸರ್ಕಾರಿ ಆಸ್ಪತ್ರೆಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದು ರೀತಿಯ ದೌರ್ಜನ್ಯಗಳು ನಡೆದರೆ ಖಾಸಗಿ ಆಸ್ಪತ್ರೆಗಳಲ್ಲಿ ಮತ್ತೊಂದು ರೀತಿಯ ದೌರ್ಜನ್ಯಗಳು ನಡೆಯುತ್ತಿವೆ.

ನ್ಯಾಯ ನೀತಿ ಧರ್ಮ – ಇವೆಲ್ಲ ಪುಸ್ತಕದ ಮಾತುಗಳಾಗಿ ಬಿಟ್ಟಿವೆ. ಪ್ರಕೃತಿ ಎಲ್ಲವನ್ನು ಗಮನಿಸುತ್ತಿದೆ. ಕರೋನ, ಭೂಕಂಪಗಳು, ಗಲಭೆಗಳು, ಯುದ್ಧಗಳು, ಪ್ರಾಕೃತಿಕ ವಿಕೋಪಗಳು ಮಾತ್ರ ನಮ್ಮ ರಾಜ್ಯಕ್ಕೆ, ದೇಶಕ್ಕೆ ಬರಬಾರದು. ಇದರ ಉತ್ತರ ಆತ್ಮಸಾಕ್ಷಿ ಸತ್ತಿರುವವರು ಕೊಡಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಅವರ ಬಳಿ ಅವರಿಗೆ ಬೇಕಾದ ಅನುಕೂಲಕರ ನೂರಾರು ಪ್ರತಿ ಉತ್ತರಗಳಿರುತ್ತವೆ. ಇದರ ಉತ್ತರ ವಿಧಿಯೇ ಕೊಡಬಲ್ಲದು. ಆದರೆ ಎಲ್ಲವನ್ನು ವಿಧಿಯ ಮೇಲೆ ಬಿಡುವುದು ಸರಿಯಲ್ಲ. ಇಡೀ ಪ್ರಪಂಚವನ್ನು ಬದಲಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ನಮಗೆ ಸಾಧ್ಯವಾದಷ್ಟು ಪ್ರಾಮಾಣಿಕ ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡಬಹುದು.

– ಜಬೀವುಲ್ಲಾ ಖಾನ್

(www.vknews.in) : ನವಾಬ್ ಹೈದರ್ ಅಲಿ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ೩ ಲಂಗರ್ ಖಾನಾ ಅಂದರೆ ಅನ್ನದಾನ ಆಶ್ರಮಗಳಿದ್ದವು. ಯಾರು ಬೇಕಾದರು ಅಲ್ಲಿಗೆ ಹೋಗಿ ತನ್ನ ಹೊಟ್ಟೆಯ ಹಸಿವನ್ನು ನೀಗಿಸಿಕೊಳ್ಳಬಹುದಾಗಿತ್ತು. ತಂಗುವ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯೂ ಇರುತಿತ್ತು. ಸೂಫಿಸಂತರು ಆ ಅನ್ನದಾನ ಆಶ್ರಮಗಳನ್ನು ನಡೆಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಹೈದರ್ ಅಲಿ ಮತ್ತು ಟೀಪು ಸುಲ್ತಾನರ ಗುರುಗಳಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬರಾದ ಹಜ್ರತ್ ಅತಾವುಲ್ಲಾ ಷಾ ಸುತ್ತಾರಿ ಬೆಂಗಳೂರಿನ ೩ ಅನ್ನದಾನ ಆಶ್ರಮಗಳ ಪೈಕಿ  ಒಂದನ್ನು ನಡೆಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಆ ಅನ್ನದಾನ ಆಶ್ರಮ ಇದ್ದ ಸ್ಥಳ ಲಾಲ್ ಬಾಗ್ ಎದುರು. ಇಂದಿನ MTR ಹೋಟೆಲ್ ಮತ್ತು ಸಿದ್ದಯ್ಯ ರಸ್ತೆಗೆ ಹತ್ತಿರ. ಹೈದರ್ ಅಲಿ ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಬಂದರೆ ಗುರುಗಳನ್ನು ಭೇಟಿಯಾಗಲು ಬರುತ್ತಿದ್ದರು. ಗುರುಗಳ ಅಪ್ಪಣೆ ಮೇರೆಗೆ ಹೈದರ್ ಅಲಿ ಒಂದು ತೋಟವನ್ನು ನಿರ್ಮಾಣ ಮಾಡಿದರು. ತರಕಾರಿ, ಹೂವು ಹಂಪಲು ಬೆಳೆಯಲಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಆ ತೋಟದ ಹೆಸರನ್ನು ಟಿಪ್ಪುವಿನ ಇಷ್ಟದಂತೆ ಲಾಲ್ ಬಾಗ್ ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಯಿತು.

ಸುಮಾರು ೨೪೦ ವರ್ಷಗಳು ಕಳೆದಿವೆ. ಲಾಲ್ ಬಾಗ್ ಸುತ್ತ ಮುತ್ತ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಬದಲಾವಣೆಗಳಾಗಿವೆ, ಇಂದಿನ ಊರ್ವಶಿ ಚಿತ್ರಮಂದಿರ ಜಾಗದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಬಹು ದೊಡ್ಡ ನೀರಿನ ಕಲ್ಯಾಣಿ ಇತ್ತಂತೆ, ಆದರೆ ಗುರುಗಳ ಸಮಾದಿ ಇಂದಿಗೂ ಲಾಲ್ ಬಾಗ್ ಎದುರು, ಅಲ್ ಅಮೀನ್ ಕಾಲೇಜಿನ ಹಿಂಭಾಗ ಬಡಾ ಮಕಾನ್ ಕಬರಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿ ಇದೆ. ಕಲ್ಲು ಗೋಡೆಗಳಲ್ಲಿ ನಿರ್ಮಾಣಗೊಂಡಿದ್ದ ಮಸೀದಿ ಮತ್ತು ಗುರುಗಳ ದರ್ಗಾ ಇಂದು ಹೊಸ ನಿರ್ಮಾಣ ಕಂಡಿದೆ. ದರ್ಗಾದ ಅಕ್ಕ ಪಕ್ಕದ ಜಮೀನಿನಲ್ಲಿ ಜನರು ತಮಗೆ ಇಷ್ಟಬಂದಂತೆ ಕಟ್ಟಡಗಳನ್ನು ನಿರ್ಮಾಣ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ. ಕಾಲವು ಬದಲಾದಂತೆ ಎಲ್ಲವು ಬದಲಾಗಿದೆ. ಗುರುಗಳು ವಕ್ಫ್ ಗೆ ದಾನ ಮಾಡಿದ್ದ ಜಮೀನನ್ನು ಜನರು ದುರ್ಬಳಕೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ. ಕೋರ್ಟ್ ಕೇಸುಗಳು ನಡೆಯುತ್ತಿವೆ. ಕೆಲವು ಕೇಸುಗಳನ್ನು ವಕ್ಫ್ ಬೋರ್ಡ್ ಗೆದ್ದು ಜಮೀನನ್ನು ತನ್ನ ಹತೋಟಿಗೆ ತೆಗೆದುಕೊಂಡಿದೆ.ಸಿದ್ದಯ್ಯ ರೋಡ್ ಮತ್ತು ಡಬಲ್ ರೋಡ್ ಬಳಿ ಗುರುಗಳು ದಾನ ಮಾಡಿದ್ದ ಒಂದು ಜಮೀನಿತ್ತು. ಕೆಲವರು ಅತಿಕ್ರಮಣ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಅಲ್ಲಿ ಗ್ಯಾರೇಜ್ ನಡೆಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಈಗ ವಕ್ಫ್ ಬೋರ್ಡ್ ಅಧೀನಕ್ಕೆ ಆ ಜಾಮೀನು ಲಭ್ಯವಾಗಿದೆ.

ಸಂತೋಷದ ಸುದ್ದಿ ಎಂದರೆ ಬಿಲ್ಡರ್ ಜಿಯಾವುಲ್ಲಾ ಶರೀಫರ ಷರೀಫ್ ಫೌಂಡೇಶನ್ ವತಿಯಿಂದ ಅಲ್ಲಿ ಒಂದು ಭವ್ಯ ಉರ್ದು ಹಾಲ್ ನಿರ್ಮಾಣಗೊಳ್ಳುತ್ತಿದೆ. ಅದರಲ್ಲಿ ಐಎಎಸ್ ಐಪಿಎಸ್ ಕೆಎಎಸ್ ಕೋಚಿಂಗ್ ಸೆಂಟರ್ ತೆರೆಯಲು ನಿರ್ಧರಿಸಲಾಗಿದೆ. ಬೆಂಗಳೂರಿನ ೫ ವಕ್ಫ್ ಆಸ್ತಿಗಳಲ್ಲಿ ಶಾಲೆ, ಕಾಲೇಜು, ಹೆಣ್ಣು ಮಕ್ಕಳ ಹಾಸ್ಟೆಲ್, ಆಸ್ಪತ್ರೆ ಮತ್ತು ಯೂನಿವರ್ಸಿಟಿಗಳ ನಿರ್ಮಾಣ ಮಾಡಲು ನಿರ್ಧರಿಸಲಾಗಿದೆ. ಅದರ ನಿರ್ಮಾಣಕ್ಕೆ ಮತ್ತು ಅದನ್ನು ಕಾರ್ಯ ರೂಪಕ್ಕೆ ತರಲು ತಗಲುವ ಕೋಟ್ಯಂತರ ರೂಗಳ ವೆಚ್ಚವನ್ನು ನಾನು ಕೊಡಲು ಸಿದ್ಧ ಎಂದು ಜಿಯಾವುಲ್ಲಾ ಷರೀಫ್ ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ. ಶ್ರೀಮಂತರು ದಾನ ಮಾಡಲು ಮುಂದೆ ಬರಬೇಕು ಎಂದು ಕೇಳಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ.

ಹಿಜಾಬ್ ಬ್ಯಾನ್ ವಿಷಯ ಉಲ್ಬಣಗೊಂಡ ಮೇಲೆ ಮುಸಲ್ಮಾನರಲ್ಲಿ ಶಿಕ್ಷಣಕ್ಕೆ ಹೆಚ್ಚಿನ ಒತ್ತು ಕೊಡಬೇಕು, ನಮ್ಮದೇ  ಆದ ಶಿಕ್ಷಣ ಸಂಸ್ಥೆಗಳನ್ನು ಆದಷ್ಟು ತೆರೆಯಬೇಕು ಎಂಬ ಭಾವನೆಗಳು ಚಿಗುರಿವೆ. ಸಚ್ಚರ್ ಕಮಿಟಿಯ ರಿಪೋರ್ಟ್ ಬಗ್ಗೆ ಮುಸಲ್ಮಾನರು ಗಂಭೀರವಾಗಿ ಚಿಂತಿಸಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದರೆ ಆರ್ಥಿಕ, ಸಾಮಾಜಿಕ ಮತ್ತು ಶೈಕ್ಷಣಿಕ ಕ್ಷೇತ್ರದಲ್ಲಿ ಅಭಿವೃದ್ಧಿಯ ಮಾರ್ಗಗಳಿಗೆ ತಳಹದಿ ಹಾಕಬಹುದು. ಮುಂದಿನ ಪೀಳಿಗೆಗೆ ಮಾರ್ಗದರ್ಶಿಗಳಾಗಬಹುದು. ಮುಂದಿನ ೨೦ ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ಅನೇಕ ಬದಲಾವಣೆಗಳು ಕಾಣಬಹುದು.

– ಜಬೀವುಲ್ಲಾ ಖಾನ್

(www.vknews.in) : ಶಾಲೆಗಳು ಪ್ರಾರಂಭವಾಗಿ ೨-೩ ವಾರಗಳು ಕಳೆದಿವೆ. ಕೆಲವು ಶಾಲೆಗಳು ಫೀಸ್ ದರಗಳಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಳ ಮಾಡಿವೆ. ಕರೋನ ಕಾಲಘಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಅದೆಷ್ಟೋ ಪೋಷಕರು ಕೆಲಸ ಕೆಳೆದುಕೊಂಡರು. ಅವರು ಫೀಸ್ ಕಟ್ಟಲಾಗದೆ ಆನ್ ಲೈನ್ ಕ್ಲಾಸುಗಳ ಸೌಕರ್ಯವನ್ನು ಸಹ ಪಡೆದುಕೊಳ್ಳಲಿಲ್ಲ. ಅವರ  ಮಕ್ಕಳ  ೧-೨ ವರ್ಷಗಳು ಹಾಗೆಯೇ ಉರುಳಿ ಹೋದವು. ನನ್ನ ಪರಿಚಯರಸ್ಥರೊಬ್ಬರು ಫೀಸ್ ಕಟ್ಟಲಾಗದೆ, ತನ್ನ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಬೇರೆ ಶಾಲೆಗೆ ಅಂದರೆ ಕಡಿಮೆ ಫೀಸ್ ಇರುವ ಶಾಲೆಗೆ ಸೇರಿಸಲು ನಿರ್ಧರಿಸಿದರು. ಅವರ ಶಾಲೆಗಳ ಹುಡುಕಾಟದಲ್ಲಿ ನಾನು ಸಹ ಭಾಗಿಯಾಗಿದ್ದೆ. ೩-೪ ಶಾಲೆಗಳಿಗೆ ಹೋಗಿ ವಿಚಾರಿಸಿದ ನಂತರ ಸ್ವಲ್ಪ ಕಡಿಮೆ ಫೀಸ್ ಇರುವ ಶಾಲೆ ಸಿಕ್ಕಿತು. ಆದರೆ ಅಲ್ಲೂ ಡೊನೇಷನ್ ಕಟ್ಟಬೇಕಾಯಿತು. ಬೇರೆ ವಿಧಿ ಇರಲಿಲ್ಲ, ಸಾಲ ಮಾಡಿ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಶಾಲೆಗೆ ಭರ್ತಿ ಮಾಡಿಸಲಾಯಿತು. ನಿಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳು ಸರಿಯಾಗಿ ಓದಲಿಲ್ಲವಾದಲ್ಲಿ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಬೇಷರತ್ತು ಶಾಲೆಯಿಂದ ತೆಗೆದುಹಾಕಲಾಗುವುದು ಎಂದು ಪತ್ರ ಬರೆಸಿಕೊಂಡು ಸಹಿ ಮಾಡಿಸಿಕೊಂಡರು. ಅದಕ್ಕೂ ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡು ಸಹಿ ಹಾಕಲೇ ಬೇಕಾದ ಅನಿವಾರ್ಯತೆ ಬಂತು.

ಪೋಷಕರು ತಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳ ಭವಿಷ್ಯದ ಬಗ್ಗೆ ನೂರಾರು ಕನಸುಗಳನ್ನು ಕಟ್ಟಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಸಹಜ. ಪೋಷಕರ ಕನಸುಗಳು ಸಾಕಾರಗೊಳ್ಳಲು ವಿದ್ಯೆ ಒಂದು ಮಾರ್ಗ. ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಒಳ್ಳೆಯ ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ  ಓದಿಸಿದರೆ  ಕನಸುಗಳು ನನಸಾಗಬಹುದು ಎಂಬ ಭರವಸೆ. ಅದಕ್ಕೆ ಪೋಷಕರು ತನ್ನ ಜೀವನದ ಸಂಪಾದನೆಯ ಬಹುಪಾಲು ಶಾಲಾಕಾಲೇಜುಗಳಿಗೆ ಕೊಡುವುದು. ನಾನು ಅತೀ ಶ್ರೀಮಂತರ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿಲ್ಲ. ಮಧ್ಯಮವರ್ಗದವರ ಆಸೆ ಆಕಾಂಕ್ಷೆಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ಇಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ಕಷ್ಟ ಪಡಬೇಕಾದ ಅವಶ್ಯಕತೆ ಏನು, ಸರ್ಕಾರಿ ಶಾಲೆಗಳಿಗೆ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಸೇರಿಸಬಹುದಲ್ಲ, ಈಗ RTE ಸೌಲಭ್ಯ ಸಹ ಉಂಟು  ಎಂದು ನೀವು ಹೇಳಬಹುದು. ನಿಜ. ಸರ್ಕಾರಿ ಶಾಲೆಗಳಿಗೆ ಸೇರಿಸಬಹುದು ಆದರೆ ಜನರ ಮನಸ್ಸುಗಳಲ್ಲಿ ಸರ್ಕಾರಿ ಶಾಲೆಗಳ ಗುಣಮಟ್ಟದ ಬಗ್ಗೆ ನಂಬಿಕೆ ಇಲ್ಲ. ಅದು ಒಂದು ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಸತ್ಯವೂ ಹೌದು.

ಏಕೆಂದರೆ ಶಿಕ್ಷಕರ ಜ್ಞಾನದ ಗುಣಮಟ್ಟ ಕಾಲಕ್ಕೆ ತಕ್ಕಂತೆ ವೃದ್ಧಿ ಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ. ಹೊಸ ಪೀಳಿಗೆಯ ಶಿಕ್ಷಕರು ಬಂದರೆ ಏನಾದರು ಬದಲಾವಣೆ ಆಗಬಹುದೇನೋ…! ಇದರರ್ಥ ಹಿರಿಯ ಶಿಕ್ಷಕರಿಗೆ ಯುವ ಪೀಳಿಗೆಗೆ ಪಾಠ ಮಾಡಲು ಬರುತ್ತಿಲ್ಲ ಎಂದರ್ಥವಲ್ಲ. ಸರ್ಕಾರಿ ಶಿಕ್ಷಕರಲ್ಲಿ ಬಹಳ ಉತ್ತಮ ಶಿಕ್ಷಕರೂ ಸಹ ಇದ್ದಾರೆ. ಆದರೆ ಅವರ ಸಂಖ್ಯೆ ಬಹಳ ಕಡಿಮೆ. ಒಂದಷ್ಟು ಕನ್ನಡ ಸರ್ಕಾರಿ ಶಾಲೆಗಳು ಉತ್ತಮ ಶಿಕ್ಷಣವನ್ನು ನೀಡುತ್ತಿವೆ. ಆದರೆ ಸರ್ಕಾರಿ ಉರ್ದು ಶಾಲೆಗಳ ಶಿಕ್ಷಣದ ಗತಿ ಕೇಳಲೇ ಬೇಡಿ. ನನ್ನ ಸ್ನೇಹಿತರು ಉರ್ದು ಶಾಲೆಗಳನ್ನು ದತ್ತು ತೆಗೆದುಕೊಂಡು, ಅದರ ಉನ್ನತಿಗಾಗಿ ಬಹಳ ಕಷ್ಟಪಟ್ಟರು. ಆದರೆ ಶಿಕ್ಷಕರ ಮನಸ್ಥಿಯನ್ನು ಬದಲಾಯಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವೇ ಆಗಲಿಲ್ಲ. ಬಹುಶಃ ಕೆಲವರನ್ನು ಬಿಟ್ಟರೆ ಸರ್ಕಾರಿ ಸಂಬಳವನ್ನು ಪಡೆಯಲು ಮಾತ್ರ ನೌಕರಿಗೆ ಭರ್ತಿಯಾಗಿದ್ದಾರೇನೋ ಅನಿಸುತ್ತದೆ. ಮಕ್ಕಳ ಉನ್ನತಿಗಾಗಿ ಶ್ರಮಿಸುವ ಹುಮ್ಮಸ್ಸೇ ಕಾಣಲಾಗಲಿಲ್ಲ. ಚೆನ್ನಾಗಿ ಡ್ರೆಸ್ಅಪ್ ಆಗಿ ಬರುತ್ತಾರೆ, ವಾಟ್ಸ್ ಆಪ್ ಯೂನಿವರ್ಸಿಟಿಯಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿರುತ್ತಾರೆ. ಮಕ್ಕಳ ಮನಸ್ಸು ಖಾಲಿ ಹಾಳೆ ಇದ್ದಂತೆ. ಆ ಎಳೆ ಮನಸ್ಸುಗಳನ್ನು ಹೇಗೆ ಬೇಕಾದರೂ ಪರಿವರ್ತನೆಗೆ ಒಳಪಡಿಸಬಹುದು. ಸರ್ಕಾರಿ ಶಾಲೆಗಳಲ್ಲಿ ಓದಿ ಬಂದ ಕೆಲ ಮಕ್ಕಳು ಉನ್ನತ ಹುದ್ದೆಗಳನ್ನು ಅಲಂಕರಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಆದರೆ ಅವರ ಸಂಖ್ಯೆ ಬಹಳ ವಿರಳ. ಈಗ ಕಾಲ ಬದಲಾಗಿದೆ. ಇಲ್ಲಿ ನೋಡಿದರೂ ಸ್ಪರ್ಧೆ. ನಮ್ಮ ಮನಸ್ಸುಗಳಲ್ಲಿ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಭೂತ ಸಹ ತಾಂಡವಾಡುತ್ತಿದೆ.

ಸ್ವದೇಶದಲ್ಲಿ, ಪರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳ ಭವಿಷ್ಯ ಉಜ್ವಲಗೊಳ್ಳಬೇಕಾದರೆ ಇಂದಿನ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಭಾಷೆ ಅತ್ಯಗತ್ಯ. ಏನೇನೋ ಕನಸುಗಳನ್ನು ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡಿರುವ ಪೋಷಕರು ತಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳ ಭವಿಷ್ಯಕ್ಕಾಗಿ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಮಾಧ್ಯಮ ಶಾಲೆಗಳ ಕಡೆಗೆ ವಾಲುವುದು ಸಹಜ. ಈಗಾಗಲೇ ಎರಡು ಭಾರತಗಳು ಸೃಷ್ಟಿಯಾಗಿವೆ. ಒಂದು ಶ್ರೀಮಂತರ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಭಾರತ. ಮತ್ತೊಂದು ಬಡವರ ಹಳ್ಳಿ ಭಾರತ. ಈ ಕಂದಕವನ್ನು ತುಂಬುವುದು ಹೇಗೆ? ಸರ್ಕಾರಗಳು ಸಮಯದ ಬೇಡಿಕೆಗಳನ್ನು ಅರಿತು, ದೃಢವಾದ ನಿರ್ಧಾರಗಳನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಬೇಕಾಗಿದೆ. ಆಂಧ್ರ ಸರ್ಕಾರ ಈಗಾಗಲೇ ಸರ್ಕಾರಿ ಶಾಲೆಗಳಲ್ಲಿ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಭಾಷೆಗೆ ಪ್ರೋತ್ಸಾಹ ನೀಡಿದೆ. ಮುಂದಿನ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಅದರ ಫಲಿತಾಂಶ ಕಾಣಲಿದೆ. ಇಡೀ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಈ ರೀತಿಯ ಬದಲಾವಣೆಗಳು ಕಂಡು ಬಂದರೆ ಕಾನ್ವೆಂಗಳ ಹಾವಳಿ, ಅದರ ಬಗ್ಗೆ ಇರುವ ಮೋಹ ಕಡಿಮೆ ಆಗಬಹುದೇನೋ…! ಇಡೀ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಒಂದೇ ಸಮನಾದ ಪಠ್ಯಕ್ರಮ, ಒಂದೇ ಕಲಿಕೆಯ ಭಾಷೆ ಇದ್ದರೆ, ಯಾರಲ್ಲಿ ಪ್ರತಿಭೆ ಇದೆಯೋ ಅವರು ಬೆಳೆಯುತ್ತಾರೆ. ಹಳ್ಳಿ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ನನಗೆ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಬರಲ್ಲ ಎಂಬ ಕೀಳರಿಮೆ ನಿಧಾನವಾಗಿ ಸತ್ತುಹೋಗುತ್ತದೆ. ಹಳ್ಳಿ ಮಕ್ಕಳಲ್ಲಿ ಅಪಾರವಾದ ಪ್ರತಿಭೆ ಇದೆ. ಆದರೆ ನಾನಾ ಕಾರಣಗಳಿಂದ ಅವರು ಒಳ್ಳೆಯ ಅವಕಾಶಗಳಿಂದ ವಂಚಿತರಾಗುತ್ತಿದ್ದಾರೆ.  ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಭಾಷೆಯೂ ಅದಕ್ಕೆ ಒಂದು ಕಾರಣ. ಉನ್ನತ ದರ್ಜೆಯಲ್ಲಿ ಪಾಸಾದ ಒಬ್ಬ ಹಳ್ಳಿ ಹುಡುಗ, ಕೊರ್ಪೊರೇಟ್ ಕಂಪನಿಗಳ  ಸಂದರ್ಶನದಲ್ಲಿ ಸೋತುಹೋಗುತ್ತಾನೆ. ಮುಜುಗರಕ್ಕೆ ಒಳಗಾಗುತ್ತಾನೆ.

ಇದು ಇಂದಿನ ವಾಸ್ತವ. ಸರ್ಕಾರಗಳು ಮನಸ್ಸು ಮಾಡಿದರೆ ಎಂತಹ ಬದಲಾವಣೆಗಳನ್ನು ಬೇಕಾದರೂ ಮಾಡಬಹುದು. ಆದರೆ ಅವರಿಗೆ ರಾಜಕೀಯವೇ ಮುಖ್ಯ. ಅವರ ಮಕ್ಕಳು  ಸರ್ಕಾರಿ ಶಾಲೆಗಳಿಗೆ ಬರುತ್ತಾರೆಯೇ…? ದೇಶದ ಮಕ್ಕಳ ಭವಿಷ್ಯದ ಬಗ್ಗೆ ಗಂಭೀರ ಚಿಂತನೆ ನಡೆಯಬೇಕಾಗಿದೆ. ಮಾತೃಭಾಷೆ ಮರೆಯಬಾರದು, ಆದರೆ ನಮ್ಮ ಬೆಳವಣಿಗೆಗೆ ಬೇಕಾದ ಭಾಷೆ ಬಿಡಬಾರದು. ಸಮತೋಲನ ಕಾಪಾಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ದೇಶ ಅಭಿವೃದ್ಧಿಗೊಳ್ಳಲು ಶಾಲಾಕಾಲೇಜುಗಳ ಶಿಕ್ಷಣದ ಗುಣಮಟ್ಟ ಬಹಳ ಮುಖ್ಯ ಪಾತ್ರ ವಹಿಸುತ್ತದೆ. ಈ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ಬೇರೆ ದೇಶಗಳಿಗೆ ಹೋಲಿಸಿದರೆ ನಾವು ತೀರಾ ಹಿಂದಿದ್ದೇವೆ. ಇದರ ಬಗ್ಗೆಯೂ ಚಿಂತನೆಗಳು ನಡೆಯ ಬೇಕಾಗಿದೆ. ಇಲ್ಲವಾದಲ್ಲಿ ಶ್ರೀಮಂತರ ಭಾರತ ಮತ್ತು ಬಡವರ ಭಾರತದ ನಡುವಿನ ಅಂತರ ಸಾಧ್ಯವಾದಷ್ಟು ಅಳಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗುವುದಿಲ್ಲ.

– ಜಬೀವುಲ್ಲಾ ಖಾನ್

(www.vknews.in) : ನಮ್ಮ ನೆರೆ ರಾಜ್ಯ ತಮಿಳುನಾಡಿನ ದಾರಿಗಳು, ಹೆದ್ದಾರಿಗಳನ್ನು ಗಮನಿಸುತ್ತಾ ಹೋದೆ. ಬಹಳ ಉತ್ತಮ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿವೆ. ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ಟೋಲ್ ಗಳು ಸಿಗುವುದು ಸರ್ವೆಸಾಮಾನ್ಯ. ನನ್ನಲ್ಲಿ ಒಂದು ಪ್ರಶ್ನೆ ಉದ್ಭವಿಸಿತು. ಯಾವುದೇ ವಾಹನ ಖರೀದಿಸುವಾಗ ನಾವು ರೋಡ್ ಟ್ಯಾಕ್ಸ್ ಕಟ್ಟುತ್ತೇವೆ. ಪ್ರತಿವರ್ಷ ಅದನ್ನು ನವೀಕರಣ ಸಹ ಮಾಡಿಸುತ್ತೇವೆ. ರಸ್ತೆ ತೆರಿಗೆ ಕಟ್ಟುವ ಕಾರಣ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಗೊತ್ತು. ಸರ್ಕಾರಗಳು ಜನರಿಗಾಗಿ ರಸ್ತೆಗಳ ನಿರ್ಮಾಣ ಮಾಡಿದೆ. ಅದನ್ನು ನಾವು ಬಳಸುತ್ತೇವೆ. ಅದರ ಸುವ್ಯವಸ್ಥೆ ಕಾಪಾಡಲು ಹಣ ಬೇಕು. ಹಣ ಎಲ್ಲಿಂದ ಬರುತ್ತದೆ. ವಾಹನ ಮಾಲೀಕರ ಜೇಬಿನಿಂದ. ಹಾಗಾದರೆ ಟೋಲ್ ಗಳು ಏಕೆ ? ಟೋಲ್ ಹಣ ಯಾರಿಗೆ ಹೋಗುತ್ತದೆ ? ಸರ್ಕಾರಕ್ಕೆ ಮತ್ತು ಗುತ್ತಿಗೆದಾರರಿಗೆ. NICE ರೋಡ್ ಅದಕ್ಕೆ ಒಂದು ಒಳ್ಳೆಯ ಉದಾಹರಣೆ. ರಸ್ತೆಗಳನ್ನು ಸುಸಜ್ಜಿತವಾಗಿ ಇಡಬೇಕಾದ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ಯಾರದು ? ಸರ್ಕಾರದ್ದು. ಅದಕ್ಕೆ ಜನರು ಹಣ ಸಹ ಪಾವತಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಹಾಗಾದರೆ ಹೊರ ಗುತ್ತಿಗೆದಾರರ ಅವಶ್ಯಕತೆ ಬೇಕಿತ್ತೆ? ಪ್ರಜೆಗಳು ಸರ್ಕಾರಕ್ಕೂ ಸುಂಕ ಕಟ್ಟಬೇಕು. ಗುತ್ತಿಗೆದಾರರಿಗೂ ಸುಂಕ ಕಟ್ಟಬೇಕು. ಈಗ ಫಾಸ್ಟ್ ಟ್ಯಾಗ್ ಪಡೆಯಲೇ ಬೇಕಾದ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಬಂದಿದೆ.

ಅದರಿಂದ ಸಮಯದ ಉಳಿತಾಯವಾದರೂ ಜನರ ಹಣದಿಂದ ಬದುಕುತ್ತಿರುವವರು ಯಾರು ? ಎಲ್ಲಾದರೂ ನೀವು ಹೊರಡಬೇಕಾದರೆ ಮೊದಲೇ ಫಾಸ್ಟ್ ಟ್ಯಾಗ್ ಅಕೌಂಟಿಗೆ ಹಣ ಜಮಾಯಿಸಬೇಕು. ಇಡೀ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಕೋಟ್ಯಂತರ ವಾಹನಗಳು ಹಗಲು ರಾತ್ರಿ ಸಂಚಾರ ಮಾಡುತ್ತಿವೆ. ಅಂದರೆ ಟೋಲ್ ಗಳಿಗೆ ಕೋಟ್ಯಂತರ ರೂಪಾಯಿಗಳು ಸರಾಗವಾಗಿ ವರ್ಗಾವಣೆಯಾಗುತ್ತಿವೆ. ಆ ಡೆಪಾಸಿಟ್ ಹಣದಿಂದ ಯಾರಿಗೆ ಲಾಭ? ಅದರ ಬಡ್ಡಿ ದರ ಏನು ? ಹೊರಗಣ್ಣಿಗೆ ಟೋಲ್ ಗಳು ಸುಗಮ ಪ್ರಯಾಣಕ್ಕೆ ಸಹಾಯವಾದಂತೆ ಕಂಡರೂ ಅದರ ಹಿಂದಿರುವ ವ್ಯಾಪಾರೀಕರಣ ಊಹಿಸಲೂ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಒಂದೊಂದಾಗಿ ಸರ್ಕಾರಿ ಸಂಸ್ಥೆಗಳು ತಮ್ಮ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯನ್ನು ಖಾಸಗಿ ಕಂಪನಿಗಳಿಗೆ ನೀಡುತ್ತಾ ಬಂದರೆ, ಅದರಿಂದ ನಷ್ಟ ಅನುಭವಿಸುವವರು ಸಾಮಾನ್ಯ ಜನರೇ ಹೊರತು ಬಿಸಿನೆಸ್ ಟೈಕೂನ್ ಗಳಲ್ಲ.

ತಮಿಳುನಾಡಿನ ಸ್ಥಳೀಯ ಸರ್ಕಾರಿ ಬಸ್ಸುಗಳಲ್ಲಿ ಪ್ರಯಾಣ ಮಾಡುವ ಅವಕಾಶ ಸಿಕ್ಕಿತು. ಮಹಿಳೆಯರಿಗೆ ಉಚಿತ ಪ್ರಯಾಣ. ನನ್ನ ಪಕ್ಕದ ಸೀಟಿನಲ್ಲಿ ಆಸೀನರಾಗಿದ್ದವರಿಗೆ ಕೇಳಿದೆ, ಹೇಗೆ ನಿಮ್ಮ ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿ, ಸರ್ಕಾರ ಸರಿಯಾಗಿ ನಡೆಸುತ್ತಿದ್ದಾರಾ? ಅವರು ಹೇಳಿದರು, ಪರವಾಗಿಲ್ಲ, ಎಲ್ಲಿ ಹೋದರು ಅದೇ ರಾಜಕೀಯ ಸ್ವಾಮಿ, ಮಹಿಳೆಯರಿಗೆ ಬಸ್ಸುಗಳಲ್ಲಿ ಟಿಕೆಟ್ ಫ್ರೀ ಮಾಡಿರುವುದು ಎಲೆಕ್ಷನ್ ಗಿಮಿಕ್, ಸಿಕ್ಕಾಪಟ್ಟೆ ಬೆಲೆ ಏರಿಕೆಯಾಗಿದೆ, ನಮ್ಮಂಥ ಮಧ್ಯಮ ವರ್ಗದವರಿಗೆ ತೊಂದರೆಯಾಗಿದೆ. ಹಾಗೇ ಮಾತುಗಳು ಮುಂದುವರೆದವು. ಎಲ್ಲಾ ರೀತಿಯಲ್ಲೂ ಬಸ್ಸಿನ ಸ್ಥಿತಿ ಬಹಳ ಕೆಟ್ಟದಾಗಿತ್ತು. ಸಾಮಾನ್ಯ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ಡಕೋಟಾ ಬಸ್ ಎಂದರೆ ತಪ್ಪಾಗಲಾರದು. ನಾನು ಕಂಡಕ್ಟರ್ ಸಾಹೇಬರಿಗೆ ಕೇಳಿದೆ, ಬಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಏನಾದರು ತೊಂದರೆ ಇದೆಯೇ, ಇಷ್ಟೊಂದು ನಿಧಾನವಾಗಿ ಚಲಿಸುತ್ತಿದೆ, ಮುಂದೆ ಹೋಗಲು ಶಕ್ತಿಯೇ ಇಲ್ಲದಂತಿದೆಯಲ್ಲ…! ಅವರು ಹೇಳಿದರು – ತಮಿಳುನಾಡಿನ ನಾಲ್ಕೈದು ದೊಡ್ಡ ಸಿಟಿಗಳಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಒಳ್ಳೆ ಕಂಡೀಷನ್ ಬಸ್ಸುಗಳು ಉಂಟು. ಬೇರೆ ಎಲ್ಲಾ ಕಡೆ ಹತ್ತಾರುವರ್ಷಗಳಿಂದ ಜೀರ್ಣೋದ್ಧಾರ ಕಾಣದೆ ಇದೇ ರೀತಿಯ ಬಸ್ಸುಗಳು ಇರುವುದು, ಹೇಗಿದೆ ಹಾಗೆ ಓಡಿಸುಕೊಂಡು ಹೋಗುತ್ತಾ ಇದ್ದೇವೆ.

ನನಗೆ ಆಶ್ಚರ್ಯವಾಯಿತು. ನಮ್ಮ ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಬಿ.ಎಂ.ಟಿ.ಸಿ ಬಸ್ಸುಗಳನ್ನು ಮೀರಿಸುವ ಸಾಟಿ ಎಲ್ಲೂ ಇಲ್ಲ ಎನಿಸಿತು. ಸರ್ಕಾರಗಳು ಯಾವುದೇ ಇರಲಿ. ಒಳ್ಳೆಯ ಬಸ್ಸುಗಳಿಗೆ ಬರ ಇಲ್ಲ. ಟಿಕೆಟ್ ದರಗಳು ಕರ್ನಾಟಕದಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚು, ತಮಿಳುನಾಡಿನಲ್ಲಿ ಕಡಿಮೆ ಉಂಟು. ಬಹುಶಃ ಬಸ್ಸುಗಳ ದುರ್ವ್ಯವಸ್ಥೆಗೆ ಇದು ಸಹ ಒಂದು ಕಾರಣ ಇರಬಹುದು. ಏನೇ ಇರಲಿ ಪ್ರಾಮಾಣಿಕವಾಗಿ ನಿಗಾ ವಹಿಸಿದರೆ ಎಲ್ಲವನ್ನು ಸುಸಜ್ಜಿತವಾಗಿ, ಸುವ್ಯವಸ್ಥಿತವಾಗಿ, ಉತ್ತಮ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಇಟ್ಟುಕೊಳ್ಳಬಹುದು ಎಂಬುವುದು ನನ್ನ ಅನಿಸಿಕೆ.

– ಜಬೀವುಲ್ಲಾ ಖಾನ್